Leszek Mądzik

Reżyser, choreograf, scenograf. Zmarł w wieku 80 lat.

Twórca autorskiej Sceny Plastycznej KUL, eksponującej zmysłowość światła i ciemności, plastyczność dźwięku i wizji powstających w sferach, których nie wyrazi słowo.

Jako student historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, zdobywał doświadczenia z Teatrem Akademickim KUL. Miał okazję zetknąć się z przedstawicielami dwóch wielkich tradycji – wileńskiej i krakowskiej.

W 1969 roku współtworzył Scenę Plastyczną KUL – w kontraście do istniejącej już Sceny Słowa.
Pierwszą jego autorską premierą było przedstawienie Ecce Homo, zwane spektaklem o losie człowieka. Późniejsze o rok Narodzenia również inspirowały się kanonem religijnym – dotyczyły wygnaniu z raju. Potem widać twórczą ewolucję, oddaną również w tytułach spektakli – Włókna (1973), Ikar (1974), Piętno (1975) czy nagradzanego Zielnika (1976). Teatralną legendą stała się również Wilgoć z 1978 roku. Ten spektakl określono jako „teatr śmierci” i „teatr czerni”, a ważną rolę odgrywała akustyka wody. Muzyka, którą skomponował Jan. A.P. Kaczmarek, wzmacniała metafizyczny aspekt teatralnych działań.
Z czasem spektakle powstawały z coraz dłuższej kontemplacji i namysłu. To Brzeg (1983), Pętanie (1986), Wrota (1989), Tchnienie (1992), Szczelina (1994).

Przełom stuleci i okres milenijny przynoszą spektakle o tematyce związanej ze śmiercią oraz przemijaniem. To Kir (1997), Całun (2000), Odchodzi (2003). Bruzda z 2006 roku była pierwszym spektaklem rozegranym w pełnym świetle – dla miłośników jego teatru to był szok. Również dlatego, że grając do tej pory rolę niewidzialnego demiurga, sam jako aktor stanął w świetle przed widzami.
Jego ostatni spektakl z muzyką Jana Kantego Pawluśkiewicza nosi tytuł Kres (2020). Warto jednak dodać, że z czasem przyjmował również zaproszenia od innych scen. Tak powstała Zuzanna i starcy we wrocławskiej Pantomimie, Proces w Jeleniej Górze czy Antygona w Gdyni.

W 1986 roku założył Galerię Sztuki Sceny Plastycznej KUL. Był też projektodawcą Muzeum Współczesnej Sztuki Sakralnej w Kielcach. Wykładał w warszawskiej Akademii Sztuk Plastycznych oraz był patronem Konkursu Scenografii i Kostiumów w lubelskim Centrum Spotkania Kultur, a także Festiwalu Scenografii i Kostiumów „Scena w Budowie”.

Odznaczony m.in. Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.