Strefa Antoniego Starowieyskiego

Antoni Starowieyski urodził się w Warszawie w 1973 roku. Malarz. Zajmuje się również rysunkiem oraz sporadycznie fotografią. Studiował w latach 1992-1997 na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP. W 1997 roku obronił dyplom w pracowni profesora Stefana Gierowskiego. Prowadzi Pracownię Malarstwa na Wydziale Malarstwa na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prezentował swoje obrazy na ponad 15 wystawach indywidualnych min. w Galerii XXI, Galerii Promocyjnej, Galerii aTAK oraz pięciu pokazach indywidualnych w Galerii Szydłowski. Brał również udział w licznych wystawach zbiorowych w kraju oraz zagranicą.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego – podobnie jak niebo czy pola, które artysta najczęściej chyba maluje – są samowystarczalne.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego stronią od literatury, owszem, można o nich fachowo opowiadać, jak meteorolog opowiada o chmurach lub pedolog o glebie, lecz same działają naturalnie i bez pośredników.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego są przedstawiające: przedstawiają same siebie z taką intensywnością, że gdy jest się z nimi dłużej, zaczynają w końcu wibrować w oku i umyśle patrzącego.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego pozostawiają szczególny rodzaj niedosytu, który nie odstręcza i nie nuży, lecz każe do nich wracać.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego są zamknięte i dopowiedziane, także dzięki temu, że niemal zawsze deklarują własną – z wyboru – wycinkowość, umowność, momentalność, prowizoryczność, przygodność, peryferyjność.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego nie są realistyczne, choć zdają się rzeczywiste – i stają się rzeczywiste.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego są zazwyczaj bezludne, a przez to tym bardziej magnetyzują i zagarniają widza w swój obręb.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego pełne są tłumionego napięcia, z którego zdają sprawę rzeczowo i ze stoickim spokojem.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego nie boją się samych siebie.

Obrazy Antoniego Starowieyskiego nie muszą bać się wzniosłości.

[kliknij, żeby powiększyć]