Lech Janerka

Radykalny rockman, niestroniący od punku i reggae. W 1979 roku założył zespół Klaus Mitffoch, z którym nagrał płytę o tej samej nazwie – krytycy, dziennikarze i słuchacze zgadzają się, że należy ona do najwybitniejszych osiągnięć polskiego rocka. Urodził się w 1953 roku. Basista, kompozytor i autor tekstów. W 1986 roku nagrał swą pierwszą płytę solową, „Historia podwodna”. Jest twórcą oryginalnym – zmienia gatunki, eksperymentuje, nie stroni od elektroniki i brzmień industrialu, wyraźnych na płycie „Ur” (1991 rok), by sięgnąć po mocne gitarowe riffy, jakimi na płycie „Bruhaha” (1994 rok) popisał się Wojciech Seweryn. Dba o wysoki poziom tekstów, chętnie wprowadza neologizmy i aliteracje, przez co bywa porównywany do Mirona Białoszewskiego. Według niektórych krytyków takie „zabiegi słowne” miały służyć „wykiwaniu” cenzury. Wiele jego piosenek znalazło się na listach przebojów: Jezu, jak się cieszę, Konstytucje, Ta zabawa nie jest dla dziewczynek, Niewole, Ramydada, Rower. Ale Janerka nie stroni też od ballad i łagodnych brzmień. Taką właśnie „łagodną” płytą są „Plagiaty” (2005 rok) z kompozycjami z lat 70., teksty do których powstały współcześnie. To jak dotąd ostatni album artysty. Pisze okazjonalnie muzykę do filmów, w dwóch (Głośniej od bomb, Przemysława Wojcieszka i w 20.10 Adama Lewandowskiego, 2004 rok) znalazł się w obsadzie aktorskiej. Jest laureatem licznych nagród, w tym sześciu Fryderyków w kilku kategoriach, a także Złotego Fryderyka za całokształt twórczości.