Wisława Szymborska

Poetka, eseistka, krytyk literacki, tłumaczka, felietonistka.

Urodziła się 2 lipca 1923 w Bninie koło Poznania. Ojciec, Wincenty, był zarządcą dóbr zakopiańskich hrabiego Zamoyskiego. W 1924 roku Szymborscy przenieśli się do Torunia, a pięć lat później do Krakowa.

W 1935 roku zaczęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. W czasie wojny uczęszczała na tajne komplety, pracowała również na kolei. Wtedy też zaczęła pisać pierwsze opowiadania I wiersze. W 1945 roku zadebiutowała w krakowskim „Dzienniku Polskim” wierszem Szukam słowa.

Po wojnie studiowała polonistykę, a następnie socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiów jednak nie ukończyła.

W 1952 roku wydała pierwszy tom poetycki Dlatego żyjemy i w tym samym roku została członkiem Związku Literatów Polskich.

Od 1953 roku była członkinią zespołu redagującego „Życie Literackie”, gdzie prowadziła stałą rubrykę „Lektury nadobowiązkowe”. Była także członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Pismo”. W 1988 roku współtworzyła Stowarzyszenie Pisarzy polskich. Od 1995 była członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Opublikowała około 350 wierszy. W jej twórczości ważne miejsce zajmowały także limeryki. Uznawana jest również za twórczynię i propagatorkę żartobliwych gatunków literackich, jak lepieje, moskaliki, odwódki i altruiki. Należy do najczęściej tłumaczonych polskich autorów. Jej książki zostały przetłumaczone na 42 języki.

W 1996 roku otrzymała Nagrodę Nobla. W 2005 roku została odznaczona Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Zmarła 1 lutego 2012 roku.

Od 1962 roku członkini ZAiKS-u. Od 1998 roku członkini honorowa.