Towarzystwo Literatów i Dziennikarzy Polskich

Towarzystwo Literatów i Dziennikarzy Polskich zostało zapisane do rejestru stowarzyszeń i związków w guberni warszawskiej dnia 12 (23) marca 1909 roku.

Jak wynika z jego statusu powołano je, by bronić interesów zawodowych, materialnych i moralnych literatów i dziennikarzy polskich. W dalszej części tego dokumentu zwraca się również uwagę i na to, że towarzystwo będzie się starało rozwijać współżycie przedstawicieli literatury i prasy jako działów piśmiennictwa polskiego”. Jego działalność rozciągała się początkowo „na całe Królestwo Polskie”, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości na terenie całej Rzeczpospolitą.

Założycielami Towarzystwa byli: Ludomir Grendyszyński (1859-1922), dziennikarz i publicysta, współpracownik wielu dzienników i tygodników, w czasie I wojny założyciel i przywódca ugrupowania politycznego młodych konserwatystów; Stefan Krzywoszewski (1866-1950), dramatopisarz i dziennikarz, redaktor m.in. „Kuriera Polskiego”, dyrektor warszawskich Teatrów Miejskich, od 1919 prezes Związku Autorów Dramatycznych; Jan Lorentowicz (1868-1940), krytyk literacki i teatralny, publicysta, socjalista, w latach 1916-1918 prezes TLiDP, członek Polskiej Akademii Literatury, prezes Polskiego PEN Clubu; Leon Papieski (1859-1917), adwokat, obrońca w sprawach politycznych, publicysta, mecenas sztuki.

Siedziba Towarzystwa mieściła się w Warszawie przy ul. Brackiej 5.  Dom ten w latach 1922-1927 był również oficjalnym adresem ZAiKS-u.

Towarzystwo to należało do najstarszych organizacji tego typu powołanych na terenach dawnej Polski. Przestało istnieć po wybuchu wojny w 1939 roku.

Członkostwo honorowe ZAiKS-u otrzymało w 1927 roku.