Kazimierz Wroczyński

Literat, poeta, autor tekstu popularnej polskiej pieśni wojskowej i patriotycznej Białe róże (znanej jako Rozkwitały pąki białych róż).

Urodził się 27 lutego 1883 roku w Warszawie jako syn Jana i Franciszki z Dudzińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował prawo i filologię kolejno w Warszawie, Heidelbergu, Monachium i Odessie, gdzie ostatecznie w 1910 roku ukończył wydział prawa.

Jest autorem nowel i dramatów, m.in. utworów Dzieje salonu i Wywczasy Don Juana. Współpracował z czasopismami literackimi, takimi jak „Chimera” czy „Marchołt”, którego był współzałożycielem.

W 1911 roku wraz z Bolesławem Leśmianem założył eksperymentalny Teatr Artystyczny, który mimo krótkiej (półrocznej) działalności odegrał dużą rolę w przełamywaniu dotychczasowych schematów inscenizacyjnych. W Teatrze Artystycznym wystawiono m.in. Żart, satyrę, ironię i głębsze znaczenie, Szelmostwa Skapena, oraz Gromiwoję, którą wyreżyserował.

W 1912 roku Kazimierz Wroczyński został reżyserem Teatru Małego, w którym wystawił Trójkę hultajską i Madame Sans-Gêne. W kolejnych latach był kierownikiem artystycznym, a przez pewien czas także dyrektorem kabaretu Czarny Kot. We wrześniu 1923 roku zaczął kierować Teatrem Miejskim w Łodzi, który pod jego kierownictwem rozkwitł artystycznie. Wroczyński dbał o poziom repertuaru i zespołu, a do współpracy zaczął zapraszać wybitnych reżyserów, m.in. Juliusza Osterwę czy Leona Schillera, który wystawił w nim Nie-Boską komedię i Kordiana.

Po wojnie, w latach 1946–47, był recenzentem teatralnym „Kuriera Codziennego”, napisał też kilka książek m.in. O Stefanie Jaraczu wspomnienia i Pół wieku wspomnień teatralnych. Zmarł 22 października 1957 w Warszawie.

Założyciel ZAiKS-u. Od 1927 roku członek honorowy ZAiKS-u.