Julian Tuwim

Poeta, tłumacz, autor tekstów i skeczów.

Urodził się 13 września 1894 roku w rodzinie mieszczańskiej pochodzenia żydowskiego, w Łodzi. Tam też ukończył Męskie Gimnazjum Wojskowe.

Jako poeta zadebiutował w 1913 roku wierszem Prośba opublikowanym w „Kurierze Warszawskim”. Utwór Tuwim podpisał inicjałami St. M. – swojej przyszłej żony Stefanii Marchwiówny.

W 1916 roku Tuwim przeniósł się do Warszawy, by studiować prawo i filozofię. Studia jednak porzucił i zaangażował się w twórczość poetycką. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego.

Od początku pobytu w Warszawie współpracował z pismem studenckim „Pro arte et studio”. W 1918 roku był współzałożycielem kabaretu literackiego Picador. Rok później współtworzył grupę poetycką Skamander i został jej czołowym przedstawicielem, a także stałym współpracownikiem miesięcznika o tym samym tytule. W latach 1920–1925 publikował w takich pismach jak „Wiadomości Literackie”, „Zdrój”, „Naród”, „Kurier Polski”, „Pani”. Tworzył wiersze i teksty piosenek, również kabaretowych, które najczęściej podpisywał pseudonimami. Pisał m.in. dla kabaretów Miraż, Czarny Kot, Sfinks, Qui Pro Quo, Banda. Współpracował z pismami satyrycznymi „Cyrulik Warszawski” i „Szpilki”. Wraz z Antonim Słonimskim i Janem Lechoniem przygotowywał dodatki primaaprilisowe „Kuriera Polskiego”.

Od 1919 roku należał do członków założycieli ZAiKS-u. Od 1932 roku był członkiem zarządu.

Za najaktywniejszy okres twórczości Tuwima uznaje się połowę lat dwudziestych i lata trzydzieste. Wtedy właśnie ukazały się uznawane za najlepsze zbiory jego liryków. W 1926 roku ukazał się tomik Słowa we krwi, trzy lata później Rzecz czarnoleska, w 1934 wybór satyr Jarmark rymów, a w 1936 roku Treść gorejąca.

W roku 1939 opuścił Polskę, by przez Rumunię i Włochy dotrzeć do Francji. Rok później wyjechał do Brazylii, a w końcu do Nowego Jorku, gdzie mieszkał do roku 1946. W czerwcu tego roku wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Znowu zaczął pisać, tłumaczyć i publikować. W 1948 został dyrektorem artystycznym, a w 1951 roku kierownikiem literackim Teatru Nowego. Współpracował z miesięcznikiem „Problemy” i „Nową Kulturą”.

Tuwim pisał również dla dzieci, wykorzystując swój kunszt poetycki, łączył liryzm z dowcipem. Jego najbardziej znane utwory, m.in. Lokomotywa, Słoń Trąbalski czy Zosia Samosia powstały pod koniec lat międzywojennych. W czasie wojny poeta pracował nad liryczno-epickim poematem Kwiaty polskie, który ukazał się w 1949 roku.

W ostatnim okresie życia pisał niewiele, głównie wiersze na zamówienie bliskich i redaktorów różnych pism. Cały czas tłumaczył, głównie z języka rosyjskiego.

Zmarł nagle 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.