Barbara Skarga

w Wilnie i w tym samym roku podjęła studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu trzech semestrów przeniosła się na wydział humanistyczny Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, obierając jako specjalizację filozofię.

Po likwidacji uniwersytetu była uczestnikiem tajnego nauczania, równocześnie zaangażowała się w działalność wileńskiej Armii Krajowej. W 1944 roku została zesłana do łagru, do kraju wróciła po 11 latach. Lata więzienia i gułagów opisała w książce Po wyzwoleniu 1944–1956.

Po wojnie studia filozoficzne kontynuowała już w Warszawie, jednocześnie pracując w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, gdzie zajmowała się historią filozofii XIX wieku, polskim pozytywizmem, Augustem Comte’em i innymi francuskimi filozofami.

W roku 1961 obroniła doktorat. Sześć lat później uzyskała habilitację, zaś tytuł profesora zwyczajnego otrzymała w 1988 roku.

W latach 1981–1984 była przewodniczącą Komitetu Nauk Filozoficznych PAN.

Prowadziła bogatą działalność dydaktyczną, wypromowała wielu pracowników nauki, znakomitych uczonych młodszej generacji. Wykładała w różnych ośrodkach akademickich, od 1970 roku prowadziła seminarium filozoficzne w IFiS PAN.

Działała w wielu stowarzyszeniach i instytucjach naukowych. Była członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, członkiem założycielem Towarzystwa Krzewienia i Rozwoju Nauki oraz członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. W roku 1980 została wybrana przewodniczącą Komitetu Nauk Filozoficznych PAN.

W 1998 roku nominowana do nagrody Nike za pracę Tożsamość i różnica: eseje metafizyczne. Rok później ukazał się zbiór esejów O filozofię bać się nie musimy, w następnych latach m.in. Kwintet metafizyczny i Człowiek to nie jest piękne zwierzę. Była inicjatorką i redaktorką naukową pomnikowego pięciotomowego Przewodnika po literaturze filozoficznej XX wieku, któremu przyznano nagrodę „Literatury na świecie” za rok 1997.

Od 1993 roku była redaktorem naczelnym pisma „Etyka”. W kręgu jej zainteresowań jako historyka filozofii w początkowym okresie pracy naukowej był pozytywizm – zarówno polski, jak i francuski. Z czasem jej obszar poszukiwań filozoficznych poszerzył się i przesunął do okresu bliższego teraźniejszości. Tematem centralnym jej dociekań naukowych pozostawały rozum i racjonalność.

W 1995 została odznaczona Orderem Orła Białego w uznaniu znamienitych zasług położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej. Była członkiem Kapituły tego odznaczenia i Kanclerzem Orderu w latach 2001–2005. W październiku 2005 złożyła z tej funkcji rezygnację.

Zmarła 18 września 2009 roku. Została pochowana 25 września 2009 na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.

Od 1968 roku członkini ZAiKS-u. Od 2009 roku członkini honorowa.