Janusz Grudziński

„Xiążę Warszawski” – tak go nazywano w muzycznych kręgach. Grał na wiolonczeli, gitarze, przede wszystkim jednak na instrumentach klawiszowych i jako taki – klawiszowiec Kultu, pianista, organista, mistrz syntezatora Korg – zostanie zapamiętany.

Janusz Grudziński urodził się w 1961 roku, z Kultem związał się w 1982 jako muzyk i kompozytor, odchodząc z zespołu w 2020 roku. Nagrał z grupą 16 płyt, od pierwszej, zatytułowanej „Kult” (1987) po „Wstyd”, zaprezentowany w 2016. Towarzyszył liderowi zespołu, Kazikowi Staszewskiemu, w jego solowych projektach, czyli interpretacjach utworów Kurta Weila i Toma Waitsa. Interesowała go muzyka ilustracyjna – w 1992 wraz z zespołem przygotował muzykę do fabuły Jerzego Zalewskiego Czarne słońca, ilustrował filmy dokumentalne i seriale telewizyjne (m.in. Rodzina zastępcza czy Tata, a Marcin powiedział). W 1993 skomponował muzykę do autorskiego recitalu Leszka Abrahamowicza, aktora teatru Rampa. Z Wojciechem Płocharskim założył wtedy dwuosobowy zespół Przyjaciele; współpraca przyniosła album Cyfry, prezentowany również jako program telewizyjny przez TVP Kraków.

Grudziński odszedł z Kultu na krótko, gdy kończyła się dekada lat 90., wrócił, ale zdecydował się definitywnie opuścić grupę w 2020. Dawał do zrozumienia, że spierali się czasem w zespole o poglądy, choć przyznawał, że polityką był zmęczony. Żegnając go na łamach „Polityki” Bartek Chaciński napisał: „Należy mu się miejsce w panteonie polskich klawiszowców rockowych – często bagatelizowanych, marginalizowanych, a prawie zawsze niedocenianych”.

Janusz Grudziński był członkiem sekcji B naszego Stowarzyszenia od 1995 roku.