Antoni Słonimski

Poeta, felietonista, dramatopisarz, współtwórca grupy poetyckiej Skamander.

Urodzony 15 listopada 1895 roku w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Ukończył warszawską Szkołę Sztuk Pięknych. Od 1913 roku współpracował z pismem satyrycznym „Sowizdrzał” – początkowo jako rysownik i autor podpisów pod karykaturami, potem felietonista i recenzent.

W 1918 roku zainaugurował, wraz z Lechoniem i Tuwimem, działalność kabaretu literackiego Picador. Był też współtwórcą grupy poetyckiej Skamander. Do wybuchu wojny, z niewielkimi przerwami, współpracował też z naczelnym organem prasowym ugrupowania, pismem „Skamander”. Pisał do „Zdroju”, „Kuriera Polskiego”, a od 1924 roku do „Wiadomości Literackich”, gdzie publikował felietony, a także odpowiadał za dział recenzji teatralnych oraz uszczypliwych recenzji książkowych zatytułowany „Książki najgorsze”.

Pisał teksty satyryczne na potrzeby różnych kabaretów, takich jak Czarny Kot, Stańczyk, Perskie Oko, Banda, Cyrulik Warszawski, Ali Baba, Tip Top, Niebieski Ptak. W 1919 roku ukazał się jego tomik poezji Harmonia, a rok później Parada. Opublikował również zbiory felietonów Wycieczki osobiste i satyry pisane wspólnie z przyjaciółmi, Lechoniem i Tuwimem. Zainspirowany dziełami Wellesa napisał w 1924 roku powieść science fiction Torpeda czasu, a dwa lata przed wybuchem wojny opublikował Dwa końce świata.

W latach 20. Antoni Słonimski podróżował na Bliski Wschód, do Brazylii i do Wielkiej Brytanii. Współpracował z działem rozrywkowym Polskiego Radia.

W latach 1939–40 przebywał w Paryżu, a później w Londynie. Współpracował z „Polską Walczącą” i „Wiadomościami Polskimi”. W latach 1942–1946 redagował wraz z Karolem Estreicherem miesięcznik „Nowa Polska”.

W Londynie Słonimski opublikował tom poezji Alarm, niezwykle ekspresyjne dzieło, które powstało pod wpływem obrony Warszawy w 1939 roku.

W latach 1946–1948 stał na czele międzynarodowej sekcji literatury działającej w ramach UNESCO. W 1949 roku został dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Dwa lata później wrócił do Polski i wznowił działalność poetycką i pisarską. Nawiązał współpracę z takimi czasopismami jak „Nowa Kultura”, „Świat”, „Szpilki”, „Przegląd Kulturalny” czy „Tygodnik Powszechny”. Działał aktywnie w organizacjach zrzeszających literatów. Od 1955 roku był członkiem zarządu Polskiego PEN Clubu, a od 1956 roku przez trzy lata pełnił funkcję prezesa Związku Literatów Polskich.

Zmarł 4 lipca 1976 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu w Laskach.